Hoezee voor de wijsheid die met de jaren komt! Die zorgt namelijk voor lef en argumenten waarmee ik me als tekstschrijver minder in de nesten werk. Daarmee kan ik opdrachtgevers duidelijk maken welke valkuilen voor mijn voeten gapen en waarom het voor ons allebei beter is om daar niet in te trappen. Of ik misschien zelf even de briefing kon schrijven, opperde een opdrachtgever. Het onderwerp was nog vaag, hij zou zelf ook door mij geïnterviewd worden. Dat maakte het lastig voor hem om afstand te nemen en de opdracht...

Als ’taalverloedering’ de norm wordt, hoe druk moeten we ons daar dan als tekstschrijvers over maken? En hebben we nog een rol als weldenkend Nederland de schouders ophaalt over spellingsmissers?  ‘Taalverloedering!’ is een geijkte reactie op ‘hun hebben’. En een korzelig ‘Ontbreekt!’ op ‘Wat mist er nog?’. En ja, zelf heb ik ook de neiging Albert Heijn te mailen als in een productomschrijving staat dat ‘het product bedoelt is om fornuizen te reinigen’. [Sic] zou een kwaliteitskrant erbij zetten,...

Drie keer schreef ik een sollicitatiebrief voor een vriend of vriendin. Drie keer volgde een sollicitatiegesprek. Waarom? Vanwege de onmiskenbare kwaliteiten van de kandidaten waarschijnlijk. Maar ook, zo vlei ik mezelf, door de onmiskenbare kwaliteiten van de tekst. Wat werkt nou eigenlijk goed in het tekstgenre sollicitatiebrief? Opening met lef ‘Ik schrijf deze brief niet zelf. Schrijven is niet mijn sterkste kant. Maar praten wel. Ik heb overtuigingskracht. Ik kan goed samenwerken. Ik leg makkelijk contacten...

Waarom zou je nee zeggen tegen een opdracht? En hoe doe je dat? In vakantietijd een relevante vraag, omdat je dan de agenda graag een paar weken leeg veegt. Ook in andere situaties is ‘nee’ een acceptabel antwoord. Allereerst: er zijn veel redenen om ja te zeggen. Je hebt tijd. Je kunt het geld gebruiken. Je denkt dat je altijd ja moet zeggen, omdat er vanaf morgen misschien nooit meer nieuwe opdrachten op je pad komen, omdat collega’s beter schrijven, commerciëler zijn, een groter netwerk hebben, meer onderlegd...

“Wordt je  onmiddelijk getriggert door een taalfout of denk je dat doet de spellingcontrole er wel voor me uithalen? Het aangeven van taalfouten wordt toch gedaan door zo’n rood kringelstreepje? Wie in voorgaande zinnen subiet zeven taalfouten of stijlpijntjes ontdekt, heeft mogelijk geen tekstschrijver nodig. Maar wie met moeite de d/t-fout eruit haalt en de naamwoordconstructie wel te pruimen vindt, kan hulp gebruiken.”  Zo begon ik de conceptversie van dit blog. Ik was te laat met inleveren, er lag nog een tekstje...